Każdego roku zaczynam myśleć o pierwszym piątku Wielkiego Postu i oczekiwać go dużo wcześniej
Przede wszystkim chcę zacząć od tego, że ten dzień jest ważny!
Każdy człowiek jest inny. Nie dziwi więc, że i osoby z doświadczeniem krzywdy różnią się między sobą – inaczej przeżywamy ból, inaczej go przyjmujemy i sobie z nim radzimy.
Każdy i każda z nas nosi w sobie pamięć środowiska, w którym dokonała się krzywda. Rodzina, szkoła, miejsce pracy, Kościół… W każdym z tych środowisk, należąca do tej wspólnoty osoba chce czuć się bezpiecznie, akceptowana, przyjęta i kochana taką, jaka jest. Doświadczając krzywdy wykorzystania od jednego z członków wspólnoty, czuje ból zdrady zadany od całej wspólnoty.
Kościół jest wspólnotą ludzi należących do Boga. To łaska i zadanie zarazem… Takie proste i trudne jednocześnie – mniej szukać siebie, opierając się tylko na „ludzkim rozumieniu” , bo przecież lustro które pokazuje tylko siebie, to żadne lustro, także okno nie dające żadnego widoku, lecz go zasłaniające, straciło już swój sens.
Każdego roku zaczynam myśleć o pierwszym piątku Wielkiego Postu i oczekiwać go dużo wcześniej. Nie ze względu na wyjątkowość wydarzeń tego dnia, ale ze względu na wielkie pragnienie zaufania Wspólnocie Kościoła na nowo… Mimo że czuję, że do tego zaufania jeszcze bardzo daleko, to pokorna obecność, dzielenie bólu, słowo „przepraszam” brzmią tego dnia dla mnie tak szczególnie. Wierzę, że są one dla mnie i Wspólnoty Kościoła drogą do siebie nawzajem.
Trudne i piękne – tak bym nazwała to nasze poszukiwanie siebie na tej drodze. To wzajemne poszukiwanie chroni nas przed zamykaniem się w sobie samych, a przeżywany wspólnie dzień staje się czasem komunikowania się.
Mam w sobie wdzięczność za miłość, która poprzez ludzi wrażliwych przenika do „królestwa śmierci”, którym często jest moje życie. Ona daje nadzieję i odwagę nawet w najgorszych ciemnościach dosłyszeć głos Boga, który mnie woła, szukać ręki, która mnie uchwyci i przeprowadzi na drugą stronę.
skrzywdzona wykorzystaniem seksualnym w Kościele